Opis: Touching the Void: Bristol Old Vic: Reżyseria: Tom Morris. Z Fioną Hampton, Patrickiem McNamee, Joshem Williamsem i Angusem Yellowleesem. Coś bardzo dziwnego dzieje się z ludźmi, gdy znajdują się w ekstremalnych sytuacjach. Gdy nasze ciała skupiają się wyłącznie na przetrwaniu, nasze umysły zaczynają wędrować w zakamarki pamięci i wyobraźni i wkrótce znaleźliśmy się w miejscu bardzo przypominającym sen. To, co stało się z Joe i Simonem na Siula Grande, jest dobrze znane. To bestsellerowa książka i wielokrotnie nagradzany film dokumentalny. Trzydzieści lat później omówiono go w niezliczonych artykułach, esejach i doniesieniach prasowych. Opowiadając historię dla teatru, chciałem znaleźć inne podejście. Wszyscy mniej więcej wiemy, co wydarzyło się w górach, ale jest inny teren, na którym miała miejsce przygoda Joego, teren umysłu i to właśnie ten teren chciałem zbadać w tej sztuce. Wszystkich nas przyciągają prawdziwe historie o przetrwaniu – takie jak akcja ratunkowa w jaskini w Tajlandii czy wypadek w chilijskiej kopalni – ponieważ jednocześnie nas przerażają i sprawiają, że czujemy się bezpieczni. To przerażające myśleć o byciu uwięzionym w jaskini; przerażająca jest myśl o uwięzieniu w lodowcu ze złamaną nogą. Ale w bezpiecznej opowieści możemy poczuć strach, mając jednocześnie przestrzeń do myślenia: „Gdybym to był ja, co bym zrobił?”. Jak bym zareagował? Czy wpadłabym w panikę? Krzyk? Czy położyłbym się i umarł? W bezpiecznej opowieści pozwalamy sobie zagłębić się w najciemniejsze zakątki naszej wyobraźni, cały czas ciesząc się świadomością, że my i bohater ostatecznie wrócimy do domu. Ludzie prawdopodobnie opowiadali sobie historie o przetrwaniu przez setki tysięcy lat. W końcu takie historie mogą uratować nam życie. Przekazują umiejętności, informacje i sposoby radzenia sobie z ekstremalnymi sytuacjami. Przygotowują nas na nasze przyszłe zmagania. Ta starożytność prawdopodobnie wyjaśnia, dlaczego te historie często przybierają tak epickie i archetypowe formy. Podobnie jak w starożytnym greckim micie o FAKTACH, FIKCJI I FANTAZJI NOTATKA OD PISARZA DOTYKAJĄCEGO PUSTKI, Davida Greiga. David Greig (adaptator) Tom Morris (reżyser) Orfeusz i Eurydyka „Dotykając pustki” przedstawia jeden z najstarszych i najpotężniejszych archetypów narracyjnych – historię kogoś, kto powraca z martwych. Gdybyś cofnął się w czasie i usiadł przy ognisku w odległej krainie, z grupą nieznanych nieznajomych, wciąż mógłbyś opowiedzieć historię Touching the Void, a kształt tej historii wciągnąłby twoich słuchaczy. Oczywiście historie o przetrwaniu zawsze rozgrywają się w dwóch odrębnych światach – prawdziwym świecie skał, kości, krwi i zimna oraz świecie naszych głów; świat pełen duchów, przodków, lęków, marzeń i potworów. Dwa światy, które mogą nas zabić. Dwa światy, w których możemy znaleźć, jeśli jesteśmy zdeterminowani, narzędzia pozwalające nam przetrwać. Jednak sama historia nie wystarczy dla teatru. Scena wymaga dialogu, więc aby nasza wersja historii była ożywiona, Tom i ja wróciliśmy do starych form. Daliśmy Joemu przewodnika duchowego. Wysłaliśmy mu przyjaciela, aby go szukał, do krainy umarłych, aby go odnalazł i pomógł wyprowadzić go z grobu. Oczywiście w prawdziwym życiu tak się nie stało. W prawdziwym życiu Joe był sam i ta samotność jest ważną częścią historii, którą opowiadamy. Ale w książce Joe mówi całkiem konkretnie o głosie w swojej głowie. Mówi, że ten głos był bardzo ważny i pomógł mu przetrwać. To było kluczowe miejsce dla mnie i Toma, gdy próbowaliśmy znaleźć drogę do tej historii. Pomyśleliśmy o głosie Joe i to poprowadziło nas do stworzenia nowej postaci. Po przeczytaniu wszystkich książek Joego bardzo zainspirowała mnie „Ta gra o duchy” (1993), najbliższa temu, co można nazwać jego autobiografią. Jest w nim bardzo wciągający i zabawny rozdział o jego relacjach z dzieciństwa z siostrą Sarą. Prowokowała, dręczyła i drażniła swojego młodszego brata Joe (jak z pewnością robią to wszystkie starsze siostry), więc uderzyło nas, że.